Het seizoen begon dit jaar wat later dan normaal, vooral omdat het schaatsseizoen behoorlijk druk was. Daardoor had ik nog niet veel kilometers in de benen zitten qua hardlopen. In overleg met mijn trainer Paul besloten we het rustig op te bouwen, met als belangrijkste doel: fit blijven en geen blessures oplopen.
In april deed ik mijn eerste wedstrijd: de Sprint Triathlon van IJsselmuiden. Een kleinschalige wedstrijd met starts in heats: 500 meter zwemmen in het zwembad, 22 km fietsen door de polder, en afsluiten met 5 km hardlopen. Ik startte vroeg, om 8 uur, en de race ging goed. De basis was gelegd. Lange tijd stond ik zelfs eerste, tot de laatste heat, daarin waren drie anderen net iets sneller. Ik werd vierde, maar wel met vertrouwen richting het volgende blok.
Daarna volgde een langere trainingsperiode zonder teamcompetitie-wedstrijden. In mei stond het NK halve triathlon in Nieuwkoop op het programma. Die wilde ik vooral gebruiken als test, dus we planden de race vanuit een rustige zones. Weinig snelheid, meer gericht op uithoudingsvermogen.
Toch begon ik in de weken voor de race last te krijgen van mijn voorvoeten bij het hardlopen. Bij korte loopjes van 10 km voelde ik niets, maar bij langere duurlopen werd de pijn steeds erger. Ik ben op onderzoek uitgegaan: lag het aan mijn schoenen, mijn looptechniek, of zat het dieper? Uiteindelijk bleek het om Morton neuroom te gaan, in beide voeten. Niet iets wat je vaak ziet en helaas betekende het: minder lopen en meer rust. En dat, in combinatie met de toch al late start van het seizoen, was een extra tegenvaller.
De race in Nieuwkoop ging, net als vorig jaar, door in stevige omstandigheden: windkracht 5, met flinke windstoten. Het zwemmen ging prima, ik kwam rond plek 10 uit het water, samen met een groepje. Op de fiets kon ik me daaraan optrekken, maar de wind was verraderlijk, zeker in tijdritpositie. Uiteindelijk stapte ik als 22e van de fiets. Het lopen deed ik bewust rustig, wat betekende dat ik terugzakte. Toch eindigde ik als 22e overall, door wat uitvallers bij het looponderdeel. Niet het resultaat waar ik vooraf op hoopte, maar wel een solide uitgangspunt om verder te bouwen.
En toen kwam 22 juni: Ironman 70.3 West-Friesland, dé wedstrijd waar ik het hele voorjaar naartoe had geleefd. Een halve afstand over wegen waar ik bijna wekelijks train. Het parcours kende ik op mijn duimpje. Ik wilde hier laten zien waar ik voor getraind had, in het bijzijn van vrienden en familie.
Na Nieuwkoop had ik weer kunnen opbouwen, met de nadruk op zwemmen en fietsen, omdat hardlopen door de voetproblemen nog steeds beperkt bleef. Maar precies een week voor de wedstrijd ging het niet goed. Na een zwemtraining op dinsdag voelde ik me niet fit. Wat bleek: Koorts. De dag erna werd het erger, en zelfs mijn milt raakte geïrriteerd. Woensdag ging ik wandelen met de hond alleen deed dat al pijn. De huisarts kon geen gekke dingen vinden, de koorts was uiteindelijk gezakt op woensdag, maar de milt bleef zeuren tot vrijdagavond.
Zaterdagmiddag haalde ik toch mijn startnummer op. Misschien niet verstandig, maar als je ergens zó lang naartoe werkt, hoop je tot het laatste moment dat het nog lukt.
Zondagochtend stond ik aan de start. Dankzij SportvoedingDirect was mijn voeding in elk geval goed geregeld. De warming-up voelde goed, ik trok mijn wetsuit aan en ging het water in. De eerste tien minuten voelde top, maar daarna zakte de adrenaline weg en kwam de zeurende pijn terug. Ik zwom rustig door en stapte daarna toch op de fiets met de hoop dat het beter zou gaan. Dat viel tegen. Soms ging het even, maar al snel kwam de pijn weer terug. Toch heb ik het fietsonderdeel afgemaakt en ben ik rustig begonnen aan het lopen.
Mijn vriendin stond daar langs het parcours en ik wilde haar niet zomaar laten staan. Dus liep ik tot aan haar en besloot toen dat het genoeg was geweest. De pijn was te heftig en niet verantwoord. Stoppen was moeilijk, maar waarschijnlijk wel het verstandigste. Beter één race opgeven dan het hele seizoen verliezen.
Voor nu: herstellen en verder bouwen aan de rest van het seizoen. Mijn doel blijft hetzelfde: kwalificatie voor het WK Ironman 70.3 in 2026.
Nieuwsgierig naar waar ik binnenkort weer aan de start sta? Check dan mijn kalender.