Op 13 juli stond mijn tweede Ironman 70.3 van dit seizoen op het programma. De eerste race van het jaar verliep niet zoals gehoopt, dus in Luxemburg was ik uit op revanche. Met nog geen drie weken na 70.3 West-Friesland kreeg ik snel een nieuwe kans.
Drie dagen voor de start reisde ik af naar Remich voor de laatste voorbereidingen. Het meeste werk was de maanden ervoor al gedaan, en gelukkig keerde mijn vorm snel terug na de tegenvaller in West-Friesland. In de week voor het evenement voelden de trainingen weer zoals ze moesten zijn. Dat gaf vertrouwen.
Samen met Dennis verbleef ik in een appartement op vijftien minuten van de start. In de dagen vooraf deden we alleen nog lichte trainingen, een kort loopje en een zwemtraining, om scherp te blijven. Op de wedstrijddag zelf voelde ik bij het ontbijt nog spanning, maar hoe dichter we bij de start kwamen, hoe meer die spanning veranderde in adrenaline. Het blijft bijzonder om te zien hoeveel supporters en deelnemers er bij zo’n evenement zijn, zeker als je uit de relatief compacte wereld van het schaatsen en skeeleren komt.
Om 8.00 uur klonk het eerste startschot. Vijf minuten later was het mijn beurt. Het zwemmen ging stabiel, al weet ik dat hier nog veel winst te halen valt. In de wissel probeerde ik direct tijd goed te maken. Dat lukte, en toevallig kwam Dennis precies tegelijk uit de wissel. Samen begonnen we aan het fietsen, op jacht naar de eerste groep. Al voor kilometer 9, vlak voor een wegafzetting waar we niet mochten inhalen of in de aerobars mochten liggen, zat ik erbij.
Daarna liep het even anders. De atleet voor mij kreeg een waarschuwing en ging in discussie met de motor, waardoor ik te dicht bij de motor kwam. Ik lette niet goed op en kreeg zelf een blauwe kaart: twee minuten tijdstraf. Een flinke domper, maar de race was nog lang. Boven op de eerste klim, zo’n 40 km verder, moest ik mijn penalty uitzitten.
Na zo’n 20km werd ik ingehaald door een groep van acht, maar daar werd flink gestayerd. Na mijn tijdstraf had ik daar genoeg van en reed ik naar voren. Op de beklimming, bij km 40, reed ik harder dan normaal om tijd goed te maken voor de tijdstraf, dat werkte. In het heuvelachtige deel haalde ik daarna veel renners in en wisselde ik uiteindelijk rond 20e naar het lopen.
Het loopparcours bestond uit drie ronden van iets meer dan 7 km. Zo kon ik het goed opdelen. De voorspelde hitte begon inmiddels door te zetten, maar de aidstations, elke 2,5 km, hadden ijs en veel water. Bij elk punt maakte ik gebruik van de kans om te koelen. Het werkte: ik liep mijn snelste halve marathon ooit in een triathlon, in 1:20:59.
Dat leverde me een 3e plaats in mijn agegroup op en een 14e plaats overall. Een resultaat waar ik erg blij mee ben en dat vertrouwen geeft richting mijn volgende race: Ironman 70.3 Vichy, op 24 augustus.